امتحان زبان داشتیم و من نهایت لطفی که در حق این درس کردم این بود که پاشدم رفتم سر جلسه!اما..اما..
با سوالاتی به غایت ثقیل مواجه گشتم!
Reading داده بودند در حد مقالات .ISI
جالبتر آن که خانم فرجپور آمد برای رفع اشکال(چه رفع اشکالی هم بود واقعا!)و مدام از من میپرسید "سوالا سختن مگه؟"بنده هم در رودربایستی سری به نشانه ی تایید نظر آنجانب(!) در مورد سطح سوالات تکان میدادم!که "نه ابدا!این هایی که میگویند سخت است چوب کم کاری طول ترمشان را میخورند!"(این ها را با همان سرتکان دادن و نه با زبان ابراز کردم البته!)
با اینکه کلی وقت اضافه آمد،ولی خب آدم خسته که این چیزها حالیش نمیشود که برگردد یک دور دیگر ببیند با چه خزعبلاتی پاسخنامه را پر نموده.این شد که الان نصف ریدینگ را که اشتباه پاسخ داده ام.و در یک مورد دیگر نیز با چشمان عقابم فرق "," و "." را نفهمیده ام و به کل چیز دیگری نوشته ام که مرغ پخته خنده اش میگیرد!
خلاصه این که هر که از در می آمد بیرون از من میپرسید"میم،سوالا چطور بودن؟" و من میگفتم "سخت!" آن ها هم شادی کنان و با خیالی راحت از اینکه کم بگیرند هم عیبی ندارد راهی میشدند؛البته یک عده هم زیر لب فاتحه نمره خودشان را میخواندند...که باید بگویم همگی سخت در اشتباهند چرا که پایین ترین نمره را از آن خودم خواهم کرد احتمالا!با افتخار!
یک استعداد بیشتر در وجودمان نهفته نشده بود،آن هم به لطف کنکور و دور افتادن تقریبا 2 ساله از آن فضا به درگاه ابدیت پیوست.
مانده ام به فکر حال خانم فرجپور که این آخر سالی(سال تحصیلی) فشارش پای برگه ام نیفتد...
+نکته ی مثبت امتحان امروز،بستنی بود!از آن 500 تومنی هایش!
+نکته ی مثبت امتحان گسسته هم جاکلیدی بود!این روزها مدرسه خوب برایمان خرج میکند ها!
+امتحان بعدی شیمی است.که خانم مصطفی صراحتا اعلام فرموده سخت گرفته است.که البته عادت داریم ما به سخت گیری هایشان.فقط اینکه سر هر امتحانی خودشان هرگونه اعتراض در مورد سطح سوالات را وارد نمیدانند و کلا تو فاز انکارند.این که این دفعه خودشان اقرار کرده اند کمی خطرناک به نظر میرسد.
