شخصیتم خیلی کارداره تا به ایده آل خودم برسه...
باید روش کار کنم.
بهتره از این به بعد بیشتر حواسم به خودم باشه.
و قبل از هر حرف و هر کاری به این فکر بکنم که:
1)خدا دوس داره؟
2)خودمو خوشحال میکنه؟
3)نفعی برای آینده ام داره؟
4)به درد کسی میخوره؟ا
.
.
.
سخته.اما باید بتونم این کارو بکنم.اینطوری میفهمم خیلی کارا و خیلی حرفا پوچه.خالیه.فقط انرژی میبره.و بدترش این که انرژی منفی میده.
2 روز این کارو انجام دادم همه میگفتن یه جوری شدی!
و من دوباره به روال سابق برگشتم!
اما الان راضی نیستم از خودم.هر چند بقیه منو اینجوری شناختن و انگار اینجوری تعریف شدم.
آدمی که میتونه خوب بخندونه.پر شروشوره.اولش خوبه و ایرادیم نداره.
اما وقتی آدم با هرچیزی شوخی میکنه و گناه میاد تو کلامش و شوخیاش ، بد میشه.
خدا دوس نداره.
باید یاد بگیرم در حد اعتدال باشم.
در همین راستا(!) بعضی وقتا باید با خودم مهربون باشم.عین یه مادر.
بعضی وقتا باید به خودم تشر بزنم.
و بعضی وقتا لازمه خود خودم باشم.
و بعضی وقتا مثل یه رفیق بشینم پای صحبت دلم.بدون قضاوت...بدون تشر...بدون نصیحت...
خدایا خودت کمک کن.میخام بهت نزدیک شم.میخام اونی که تو دوس داری شم.
