سحر نزدیک است...

این روزها بیشتر حس می‌کنم به هیچ جمعی تعلق ندارم. با همه غریبه‌ام و گاهی وحشت می‌کنم از این دوری. قدیم‌ترها سعی می‌کردم خودم را به جمع نزدیک کنم ولی حالا تلاشی هم نمی‌کنم؛ تنها می‌گذارم زمان بگذرد و برگردم به گوشه‌ی دنج خودم. دلم می‌خواهد تک و توک آدم دلچسب زندگیم را با خود بردارم و ببرم یک جای دور که کسی کاری به کارمان نداشته‌باشد.

پی‌نوشت: در این مهمانی‌های مسخره، بچه‌ها موجوداتی‌اند که به آغوش امنشان پناه می‌برم. حیف که امشب تب، امان "دنیز" را بریده و مثل من حوصله‌ی کسی را ندارد.

پی‌نوشت دو: "الین" را الان کشف کردم! خیره شد به دندانهایم و بعد یکهو گفت کلی ستاره ریخته رو دندونات! و من چقدر کیف کردم از این نگاه کودکانه‌ی فانتزیش! [منظورش از ستاره براکت‌های ارتودنسی است :|]

چند روزی‌ست درست نخوابیده‌ام. چهار روز است سه وعده‌ی غذایی را یکی کرده‌ام و برای پروژه کد زده‌ام. صبح دیروز با استرس وصف‌ناپذیری پروژه ارائه‌ داده‌ایم و دو ساعت پیش تیمی بوده‌ام که برنامه‌شان درست موقع ارائه کرش کرده! از ساعت چهارِ ظهرِ دیروز مشغول بستن بار و بندیل بوده‌ام. چیز قابل عرضی از کتف و کمرم باقی نمانده و دست‌تنها وسیله‌ها را تا اتوبوس دنبال خودم کشانده‌ام. دوازده و نیم ساعت توی اتوبوس بوده‌ام. و حالا در راه تبریز تا شهر خودمان، در حالی که انگار آتش از آسمان می‌بارد، ماشین دو ساعتی هست که خراب شده و گویا قرار نیست به این زودی‌ها ریه‌هایم را با عطر خانه پر کنم!

ما را چه به جام‌جهانی و این اباطیل؟

مایی که عمری‌ست دل و دینمان را یک‌جا باخته‌ایم در جام جهانی چشم‌هات!

مچکر از نیلوفر نازنینم بابت دعوتش ^_^

فوتبالی نبودنم از یک خطی بودن پست پیداست که؟

چالش مصادف شد با ماه مبارک امتحانات. نه من وقت کردم اجازه بگیرم برای دعوت و نه یکی‌دونفری که دعوتشان کردم، وقت داشتند. شرمنده.

خواستم از نویسنده‌ی شب‌ تردید دعوت کنم که با سه نقطه مواجه شدم و منتفی شد.

راستی، همیشه رفتن و رفتن! ز آمدن چخبر؟

گمان نمی‌کنم چیزی نفرت‌انگیزتر از بی‌تفاوتی باشد!

پشت میز نهارخوری نشسته‌ام. بی‌هوا دست‌های بزرگ و مردانه‌اش را می‌برد لای موهایم و بعد خم می‌شود سرم را می‌بوسد.

آن‌وقت بلند می‌شوم دستم را دور گردنش حلقه می‌کنم و گونه‌اش را می‌بوسم؛ کم نمی‌آورد. بوسه‌ای میکارد روی پیشانی‌ام. بعد هم می‌گوید: "دختر ناااز بابا!". دو تا هم می‌زند به پشتم که یعنی غمت نباشد یک وقت. من حواسم هست.

دلم برای وجود غرورآمیزش چه بی‌اندازه تنگ است!

::عنوان: می‌خواهم با پدرم حرف بزنم.

[آهنگی از سلن دئون]

نمی‌دانم این همه بغض فروخورده، می‌ارزد به همیشه پذیرا شناخته‌ شدن؟

این همه غرور شکسته شده، می‌ارزد به دلهایی که به دست آمده؟

این همه حرف ماسیده بر لب، می‌ارزد به لبخند آدم‌ها؟

::بس در طلبت کوشش بی‌فایده کردیم  

                                                         چون طفل دوان در پی گنجشک پریده!

                                                                                              #سعدی‌جانم