سحر نزدیک است...

اولین جمله‌ای که به من گفتی، این بود: «ما از کدامین ستاره این‌جا کنار یکدیگر فرود آمده‌ایم؟» (۱) توی دلم گفتم الهی من فدای تو بشوم! (۲) و آن شب فهمیدم که به همین سادگی آدم اسیر می‌شود و هیچ‌کاری هم نمی‌شود کرد. (۳) هر دومان از بزرگی دنیا وحشت می‌کردیم. از جایی که بودیم کلافه می‌شدیم و در خود فرو می‌رفتیم. (۴) تو به من گفتی (۵) «هر که کسی را دوست داشته باشد، نجات یافته است. (۶) ما می‌خواهیم دوست داشته شویم؛ اگرنه، مورد تحسین قرار بگیریم؛ اگر نه ازمان بترسند؛ اگر نه مورد نفرت و تحقیر واقع شویم. ما به هر قیمتی می‌خواهیم حسی را در دیگران برانگیزیم. (۷) چون از داشتن نقش کم‌اهمیت بدجور می‌ترسیم. (۸)»

می‌شود یک بار دیگر گذارمان به‌هم بیفتد و گذرا، به قدر کشیدن کبریتی در تاریکی هم که شده، هم‌دیگر را ببینیم و بگذریم؟ (۹)

تو به من گفتی (۱۰) «باید حرف بزنی تا سبک شوی. (۱۱) آدم عاشق باشد و نتواند به کسی بگوید غم‌انگیز نیست؟ (۱۲)»

گفتم دلم می‌خواهد ماه من و تو همیشه پشت ابر بماند و هیچ‌کس از عشق ما باخبر نشود. (۱۳)

هرگز، بعد از آن شب، مهلتی برای گفتنِ آنچه بر من گذشت، به دست نیامد. واژه‌ها در من ماندند و در من مذاب شدند و در آن سرمای زندگی‌سوز، واژه‌ها در وجود من بستند. (۱۴)

روزگار دربدری و گرسنگی فقط ته‌نشین می‌شود تا باز با اشاره‌ای بالا بیاید... زمین از جان آدمیزاد می‌نوشد و سبز می‌شود از جان زندگی. (۱۶) دلم می‌خواهد سخت و باصدا گریه کنم. (۱۷)

رهایم کردی و رهایم نمی‌کند غم تو! (۱۸) 

تو تمام تیره‌ی منی! (۱۹) به من بازگرد! (۲۰)

وقتی نیچه گریست | اروین د. یالوم (۱)
سال بلوا | عباس معروفی (۲، ۳، ۱۲، ۱۳)
زنی با موهای قرمز | اورهان پاموک (۴)
سالمرگی | اصغر الهی (۵، ۱۰)
آنته‌کریستا | املی نوتومب (۶)
مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است | فردریک بکمن (۷)
تمام آنچه پسرکوچولویم باید درباره دنیا بداند | فردریک بکمن (۸)
تاریک‌ماه | منصور علیمرادی (۹، ۱۸، ۱۹)
کولی کنار آتش | منیرو روانی‌پور (۱۱، ۱۵، ۱۶)
بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم | نادر ابراهیمی (۱۴، ۱۷، ۲۰)

*در موارد ۱ و ۸، در متن اصلی کتاب به ترتیب به جای «گفتی» و «می‌ترسیم»، «گفت» و «می‌ترسم» آمده است.

باقی جملات عیناً و بی هیچ افزودن و کاستنی از بریده‌های کتاب‌ها آورده شده‌اند.

یک دنیا ممنونم از آقاگل و جمعِ عزیزِ ۱۳ نفره‌مان، که دلم را گرمِ نوشتن کردند. 

این چالش از بلاگردونِ خفن آغاز شد.

دل‌دل کردنم رو خودم هم نمی‌فهمم. اما حالا که نمیتونم تصمیم بگیرم بین ماندن و رفتن خواستم بگم مدت [تقریباً] مدیدی‌ست کانال دارم. اگر دوست داشتید با نام و نشان پیام بگذارید (:

کلی با خودم کلنجار رفتم که خداحافظی بکنم یا نه، که وبلاگ‌نویسی را برای همیشه ببوسم و بگذارم یک گوشه یا بگویم فعلاٌ ترجیحم بر این است که ننویسم، که "سحر نزدیک است" را رها کنم به حال خودش یا کرکره‌اش را پایین بکشم، که بک‌آپ بگیرم یا قید همه‌ی پست‌ها و کامنت‌ها را بزنم.

روزی که مترسکِ بیان از دنیای وبلاگ‌نویسی خداحافظی کرد، نوشت دلش تنگِ وبلاگ و وبلاگ‌نویسی نخواهد شد؛ آنروز این جمله عجیب، غیرقابل‌باور و حتی زننده در نظرم جلوه کرد اما امروز خودم هم فکر میکنم دلم تنگ وبلاگ و وبلاگ‌نویسی نخواهد شد. 

روزهای شیرین و تلخ و شور و بی‌مزه و تند و ملس زیادی را در این وبلاگ از سر گذراندم. با آدمهای زیادی هم آشنا شدم که ارتباط با آنها، هر یک به نوعی بر رویم اثر داشت؛ گاهی بزرگم کرد، گاهی پیر، گاهی خوشحال، گاهی غمگین، گاهی قدرتمند، گاهی ضعیف و گاهی پشیمان.

این وبلاگ سِیری بود بر افکار و احساسات و دغدغه‌ها و هزار چیز دیگر از اواخر نوجوانی تا همین حالا که بیست سال و هشت ماه و ده روز از تولدم می‌گذرد. فکر می‌کردم روزی نباشد که بخواهم از بینش ببرم. دوست داشتم برایم بماند اما دل‌زده‌ام. مدتهاست.

زیر این پست اگر صحبتی هست، می‌شنوم و دو روز دیگر احتمالا برای همیشه از این فضا، خداحافظی خواهم کرد.

امروز در نقطه‎ی آغاز بیست سالگیم، در حالی که حال خوشی نداشتم، شب بدی رو تجربه کرده‌بودم و تا چندی پیش به نوزده سالگی سرشار از بحرانم فکر میکردم، به دو تا از آرزوهای زندگیم رسیدم!

امروز در مورد آدم‌ها فکر می‌کردم؛ و به خودم نه بعنوان کسی که تافته‌ی جدابافته‌ای از این آدم‌هاست، بلکه بعنوان یکی از همین‌ها نگاه می‌کردم. بی‌حوصلگی در روابط انسانی این روزها بیشتر به چشمم می‌آید. امروز که هم‌اتاقی داشت با من صحبت می‌کرد من با کس دیگری حرف می‌زدم و سرم را کرده‌بودم توی گوشی؛ یا کسی که قبل‌ترها خیلی بیشتر و جزئی‌تر صحبت می‌کردیم، حالا منتهای حرفمان احوالپرسی‌های روزمره است یا رفیق هم‌رشته‌ای و هم‌خوابگاهی که دیگر فقط برای درس به من پیام می‌دهد یا هزار تا چیز دیگر. نمی‌دانم می‌توان کسی را مقصر دانست یا نه. بهرحال هر کسی ماجراهای خودش را دارد. شاید بشود حق داد. ولی باید قبول کرد نامهربان شده‌ایم و این بسیار غم‌انگیز است؛ فقط کاش این بین حواسمان به آنهایی که هزار هزار غروب به آرامی در دلشان در حال مرگ است، بیشتر باشد.

عنوان از آهنگ

People help the people | Birdy

واقعاٌ مشتاقم بدونم بشر آریایی چگونه توانست خودشو قانع کنه که جواب "خوبی؟" میتونه "مرسی. تو خوبی؟" باشه!

دلم یک پست بلندبالای وبلاگی می‌خواهد. کلاس نمایش‌نامه‌نویسی که می‌رفتم اولین تمرینمان این بود که یک برگه برداریم و بی‌وقفه شروع کنیم به نوشتن. هر جا هم کم آوردیم بنویسیم «دارم می‌نویسم...». امشب که نوشتنم می‌آید و کلمه‌ام نمی‌آید به نظرم بهترین کار همین است. اینکه انگشت از روی کی‌برد برندارم. امروز عزمم را جزم کرده‌بودم که تا قبل از بیست سالگی هیجان را تجربه کنم. آدمی در سال‌های رند عمرش انگار حس می‌کند ماموریت‌های انجام‌نداده‌ی بسیاری در زندگی داشته و شروع می‌کند به تهیه‌ی چک لیست و تیک زدن یک به یک آنها برای آرام کردن قلبش. به این فکر می‌کنم که در لیستم جز تجربه‌ی هیجان چه چیز دیگری داشته و یا دارم؟ می‌خواستم ترسم از پله‌برقی بریزد که ریخت! می‌خواستم سوار هواپیما شوم که شدم. می‌خواستم تنها بیرون بروم که رفتم. می‌خواستم کم‌رویی‌م در تلفن حرف زدن برطرف شود که شد. می‌خواستم تدریس کنم که کردم. می‌خواستم یک بار هم که شده برای کاری که میکنم پول بگیرم که گرفتم. ولی راستش را بخواهید حالا دیگر یادم نیست چه کارهایی دلم می‌خواست انجام دهم و هنوز انجام نداده‌ام. یک سری چیزهای دیگر هم بود که انتظار نداشتم برایم اتفاق بیفتد ولی شد دیگر! نزدیک تولدم که می‌شود مدام با اعداد بازی می‍کنم. پارسال این موقع چه می‌کردم. دیدم نسبت به جهان و جهانیان چه بود و اکنون چقدر تغییر کرده‌ام. به جرئت می‌توانم از نوزده سالگی با عنوان عجیب‌غریب‌ترین سال زندگی‌ام یاد کنم. سالی که رنج‌های بسیاری کشیدم، شیرینی‌هایش گوارای وجودم بود و غم‌هایش در انتهایی‌ترین نقطه‌ی قلبم رسوخ کرد. نوزده سالگی سال سختی بود ولی با تمام قوا معتقدم بیست‌سالگی بسیار سخت‌تر خواهد بود ولی گواهی بر مدعای خود ندارم. دارم می‌نویسم... دارم می‌نویسم... آهان داشتم می‌گفتم. امروز عزمم را جزم کرده‌بودم که هیجان را تجربه کنم. بنابراین به پیشنهاد شهربازی رفتن هم‌اتاقی‌ها بر خلاف همیشه و در کمال تعجب دوستان نه نگفتم و راهی سیتی‌سنتر اصفهان شدیم. جایی که از همان بدو ورود می‌دانستیم نیامده‌ایم اینجا خرید کنیم. شهربازی را پیدا کردیم و رفتیم چند دور دور خودمان چرخیدیم و دو دوتا چهارتاهایمان را کردیم تا ببینیم کدام یک را سوار شویم بهتر است. آخر سر رسیدیم به ترن هوایی. پنج نفر بودیم و صندلی‌ها دونفر دو نفر کنار هم بودند. در موقعیت‌های مشابه همیشه کنار می‌کشم. یا با خودم می‌گویم من آن نفری هستم که تنها می‌ماند. در خانواده مادر پیروز ماجراست. ولی در جمع دوستان من می‌شوم مادر. خلاصه بگویم، دو نفر دو نفر نشستند و من ماندم و صندلی پشتی. نشستم و چند ثانیه بعد یکیشان برگشت که ئه تو چرا تنها ماندی. لبخند زدم و خودم را زدم به آن راه که همه چیز خوب است. انگار نه انگار که من قد چی از وسایل شهربازی می‌ترسم. سفر شروع شد و رفتیم و دو یا سه جا دور سیصد و شصت درجه زدیم. همیشه واکنشم به چیزهای شوکه‌کننده سکوت بوده و هست. این بار خودخواسته جیغ‌های مصنوعی کشیدم. آخر تا قبل از امروز حس می‌کردم نمی‌توانم جیغ بزنم. ولی حنجره‌ام سالم بود و توانستم. پیاده که شدیم حس بهتری داشتم. دارم می‌نویسم... دارم می‌نویسم... دارم می‌نویسم... روبه‌روی شهر بازی پردیس کتاب بود. طراحی قفسه‌ها به دل می‌نشست ولی قیمت‌ها سر به فلک می‌کشید. بعد از مدتها گشتن، فصل‌نامه‌ی سان را پیدا کردم و بهمراه آن سه تا خودکاری که بر حسب اتفاق ارزان‌قیمت‌تر از شهرکتاب نظر بودند، گرفتم. از یکی از مغازه‌ها هم‌اتاقی منچ گرفته بود. چند ساعتی تا اذان مانده‌بود و ما داخل ساختمانی بزرگ که از شدت بزرگی گاهی خالی به نظر می‌رسید، گوشه‌ای پیدا کردیم، روی زمین نشستیم و منچ را پهن کردیم کف آن. مهره‌ها را بیرون نیاورده‌بودیم که مامور آمد. خودش هم نمی‌دانست چرا سمت ما آمده و چرا باید حتما اعتراض کند و بلندمان کند. شروع کرد که خانوم بلند شو! ما هم دلیلش را خواستیم. گفت نمی‌دانم من تازه استخدام شده‌ام و مامورم و معذور. که ای کاش همین‌جا متوقف می‌شد و بعد نمی‌گفت البته اینطور اینجا نشستن و بازی کردنتان صورت خوشی ندارد! اعتراض‌هایمان را که کردیم رفتیم داخل حیاط. جایی برای نشستن دور میز نبود. بساط منچ را ردیف کردیم و خودمان هم نشستیم روی زمین. مامور دیگری از دور با ایما و اشاره سعی داشت به ما بفهماند که بلند شوید بروید. ما هم خودمان را زدیم به آن راه تا اقلا اگر هم حرفی دارد زحمت بکشد بیاید نزدیک‌تر. آمد و گفت بلند شوید. ما هم همه حق‌به‌جانب گفتیم که چرا! دید اوضاع خراب است و ما از آن کله‌خرهایش هستیم. گفت سلام! بار دیگر فهمیدم چقدر درصد آدم‌هایی که تا وقتی باهاشان راه‌ می‌آیی با لحن حرف زدنشان هم می‌توانند درسته قورتت دهند ولی وقتی کمی از موضع بالاتر باهاشان صحبت می‌کنی یک‌هو قالب تهی می‌کنند، زیاد است! گفتیم که الان دقیقا مشکل چیست و ما آزارمان به چه کسی رسیده؟ گفت صندلی هست! گفتیم ببخشید که نمی‌شود به ردیف بنشینیم و به افق‌های دوردست خیره‌شویم و منچ بزنیم! بعد از کمی بحث هم‌اتاقی اول گفت فقط یک سوال! پسر هم بودیم همین حرف را می‌زدید؟ و مامور بعد از یک دقیقه فکر و من من کردن گفت بله که می‌گفتم! چرا نگم! حتما می‌گفتم! و چقدر هم افتخار می‌کرد. بلند شدیم و جمع کردیم و رفتیم و دوباره با کلی پله‌برقی به طبقه‌ی آخر رسیدیم که یک چیزی سفارش دهیم. گفتم ته‌چین. و اینبار داشت. یاد برادرم افتادم که آن روزهایی که می‌رفتیم بیرون و هیچ جا خبر از ته‌چین نبود گفت من بالاخره برای تو ته‌چین می‌خرم! نشد که بخرد. دلم برایش تنگ شد. غذایمان را خوردیم و چهارتایی نشستیم صندلی عقب یک پراید سفید تا برگردیم. چشم‌هایم مدام از اشک پر و خالی می‌شدند و من باز نمی‌فهمیدم چه مرگم است. امشب هم با تمام خستگی تا این موقع بیدار ماندنم را نمی‌فهمم. و ایده‌ای برای کلاس پنج‌ساعته‌ای که جای دوشنبه، فردا برگزار خواهد شد ندارم. الان هم فکر می‌کنم صدای کی‌برد هم‌اتاقی‌ها را اذیت کند. گرچه امشب شب تولد یکی‌شان بود و کلی مهمان داشتیم که تا یک و نیم گفتند و بلند بلند خندیدند و منی که سرم درد می‌کرد و از ساعت یازده دراز کشیده‌بودم، آن لا به لا گم شدم. حرف‌های مهم‌تری داشتم که از قضا به عنوان پست مربوط می‌شد اما پرونده را همین جا می‌بندم و اگر  وقت گذاشته و تا انتهای پست را خوانده‌اید بدانید که برایم چقدر ارزشمند و خوشحال‌کننده است.

عنوان از آهنگ «جنون» روزبه بمانی