قضیه‌ی این سری پست‌ها را میتوانید اینجا بخوانید.
همان که می آفریند،می میراند...
پسرم! به وصیت من خوب فکر کن. و بدان مرگ در اختیار کسی است که زندگی در اختیار اوست.همان که می آفریند، می میراند. همان که نیست می کند، باز میگرداند . همان که گرفتار میکند، آسایش می بخشد. بی تردید،دنیا جز با نظام خداوندی، برقرار نمی ماند. نعمت ها،سختی ها،سزای روز جزا و اموری که قرار داده و ما درک نمیکنیم. درک بعضی سنت های خداوندی،اگر برایت مشکل شد،بگذار به حساب این که به حکمت های آنان نادانی. چون تو در اول آفرینش، نادان بودی و بعد دانایت کردند. زیاد پیش آمده که چیزهایی را نمی دانی.اموری فکرت را سرگردان می کنند و بصیرتت،راهی برای فهم آنها نمی یابد.اما بعدها درکشان می کنی. پس به آن که تو را آفریده،روزی داده و خلقتی متعادل بخشیده،پناه ببر! بندگی ات برای او باشد،شوقت به او،و هراست از او.
