يكشنبه ۱۹ فروردين ۹۷
امروز استاد نمایشنامه‌نویسی حین پاسخ به سوال من، در مورد "عقده‌ی یونس" حرف زد و مرا پرت کرد به دو سال پیش که این اصطلاح را برای اولین بار می‌شنیدم و انگار که سطلی از آب یخ رویم خالی شده‌باشد، خشکم زد و دریافتم که من هم دچار این عقده‌ام. در یک کلام "عقده‌ی یونس" یعنی ترس از بهترین بودن!
من اما در عین حال از شکست هم می‌ترسم. به قدری که کمتر دست به کاری می‌زنم. و این همه در تناقض‌اند با روحی که سیری نمی‌پذیرد و مدام طلب می‌کند. بعد یک جایی می‌رسد که نفست می‌بُرد؛ از این حجم از بی‌عرضگی خودت و صفرویکی بودن نگاهت حالت به هم می‌خورد و تمام استعداد‌های تلف‌شده‌ات را بالا میاوری.
